Tek bir şey vardır, döndüren ve durduran feleği:
O, kalemleri yazdıran, uğruna kanatan,
Bu koca dünya, korkunç acıların sahnesi.
Fırtınadan sakın, geçer, tatlı rüzgar bir gün.
Bak; toprağın içine, kalmadı sevdaları,
Hatıralarda kaldı, yaktıkları türküler.
Kıvranıyor, içerde, nedendir acıları?
“Söyleyemedim, oğlum, çoktan geçti o günler,
Ben, bir bin yıldır, kabirde, aşkıma kanarım!”
Kulak ver, ihtiyara, hakikat budur ancak…
Hakikat; Tanrı'nın mutlak sanatı, sanatım.
O'dur evrenini yeni baştan yaratacak!
Aşkın ne zaman geleceğini Tanrı bilir,
Kan şerbetli, sonsuz, saadetin elbetgelir…
