Ay

Gölgelerle evlenmiş çocuklar gördüm.

Yüzleri, güneşe dönüktü.

Büyüdüler,

Yüzleri, güneşe dönmüştü.

İçtiler, başları dönmüştü.

Güneşin etrafında döndüler,

Dünyanın etrafında döndüler.

Döndüler ve döndüler.

Hiç üşümediler,

Fakat fazla piştiler.

Hep o güneş gibi olmak istediler;

Ona aşık kaldılar,

Fakat ne sarılabildiler, ne öpebildiler.

Bir de ay vardı aslında;

Kurtları bile ulutan.

Onu hiç görmediler.

Tanımadılar.

Bu çocuklar,

Kendilerini bile bilmeden,

Tanımadan 

Bir yakamoz ışığının tepesinde,

Kendi yalnızlıklarına 

Ağlayıp,

Dönmeye devam ettiler.