İçimin yığıldığını anlamayan bir mart sabahı 

Daha cemre düşmeden bekler olmuş insanlar baharı

Kar yağdı... gelmedi bahar. 


Bana fark etmez hatta iyi de oldu karın sonsuz yağması

Soğuk olur çıkmam dışarı.


Ya da gelsin bahar. Düşsün cemre toprağa yeşillensin artakalan ormanlar gülsün Ademin küstah torunları. Bana fark etmez sıcak olur çıkmam evden dışarı. 


Benim yalnızlığım kendime mahsus

Sessiz bomboş duvarlarım

Nefesimi savursam

Sesi yankı yapar, titretir içimi.


Benim çaresizliğim kendime mahsus

Soluk, soğuk duygularım

Gülmeye çalışsam

Yüzüm düşer hemen, titrer içim.


Çıkmam evimden.

Evim benim kalem.

Bana beni hatırlatır uçan kuşları seyrettiren pencerem

Eski şarkılar ve hatırımda kalan bulanık gülüşler.


Bir de naif mi naif bir ses 

Derinden 

Sen onlara uyma diyen

Annemden

Duyarım, çıkmam dışarı evden.