Bir koltuk, biraz toprak, temiz hava,
İnsansın doğası çok da karmaşık değil aslında.
Sessizliğin içinden gelen yaprak hışırtısı,
Yetmez mi gönlünü ferahlatmaya.
Gökyüzüne baktığında gördüğün mavi,
Yetmez mi ufkunun derinliklerini aşmaya.
Suya dokunduğunda verdiği serinlik,
Temizlemez mi yüreğinde ki kiri.
Gözlerini kapadığında hissedemezmisin her birini.
İnsanın doğası çok karmaşık değil aslında.
Yaradılışındaki balçık karışmış yaşadığı hayata.
Toprak desen kuru değil, çamur desen ıslak,
Balçıktır insanın hayatı, varmak için uğraştığı toprağa.
Islak kalsa ana rahmindeki gibi her an,
Çamur gibi yapışır kalır herkesin hayatına.
İnsan, toprak oldukça ulaşır kendi kuru hayatına,
Ve insan toprağa vardığında ulaşır yalnızlığı
n verdiği huzura.
