yarınlar,
asılı gözlerimde
birer gölgeden ibaret
sırtı hayalleriyle
bükük
çoktan yirmisinde sinmiş kokusu
sürülmüş paçalarımıza
umut sislerinin içinde
ışıklar içinde geçerken
kaybolmuş bir gencin yaşlı iz kokusu.
Titrek güneş yakamozu,
sessiz koro,
karanlık tiyatro,
gölgeler bile dans etmez oldu
ışıklar içinde.
Ve bu bizim son dansımız.
Kelimeler bile elzem dökülür
onlar bile hasta,
belki buradayım ama
belki bir süre daha
şu üzgün duvarda
boyası kırık bir tabloda
fakat ben benden çok uzakta
belki bir başka hayatta.
