Sığınacak bir yerim yok benim
Derdimi anlatacak kimsem de
Bir kaldırımda duran alelade bir ağaç olsam
Biri gelip sulardı belki
Ama ben bunca yağmur altında bile
Kurudum kaldım.
Benim yolunu gözlediğim yağmurlar
Hep başkalarına yağardı.
Ben de isterdim dallarıma salıncaklar kurulsun
Yeni yetme çocuklar tepeme çıkıp meyvelerimi toplasın
Oysa hep çürüyüp gitsin diye beklediler
Kimse sırtını bile yaslamadı bana
Bir gölgem bile olmadı ki benim.
Bakmayın öyle habersizmiş gibi!
Bir günde bu hale gelmedim ben
İçten içe çürüdüm ilkin
Kimse görmedi içimdeki yangını
Önce meyveden kesildim
Sonra yaprağım döküldü.
Kuşlar bile konmaz oldu dallarıma.
İçimi yavaş yavaş kemiren kurtlar
Sonumu getirecek
Önceleri gövdemi tatlı tatlı okşayan rüzgar
Beni yere bir edecek
Belki de insanlar arkamdan
oh be yıkıldı gitti sonunda diyecekler
En kötüsü de
Belki kimse fark etmeyecek
Kimse bilmeyecek
Bir zamanlar orda onlar gibi soluk aldığımı.
İşte asıl o zaman ölmüş olacağım.
