Ne zaman çıksam sokağa,
Seni düşünür dururum.
Şu sokaktan, derim, inecek aşağı.
Bu durakta, derim, karşılaşacağız.
Belki Kadıköy'dedir, Boğa'da,
Sahildedir belki.
Neden kavuşmayalım Ayrılık Çeşmesi'nde?
Ne zaman geçsem Bahçelievler durağından,
Minibüs yoluna doğru bakarım,
Zaman durur.
Neresine gitsem İstanbul'un,
Orası umut olur bana.
Bir İstanbul, bir İzmit.
Başka şehir bilmez oldum ülkede.
İzmit'e de gidemez oldum.
Her kadında bir parçan,
Bazı kadınlar aynı sen.
Bakar, düşünür, geçerim.
Gülümser, üzülür, giderim.
Bir daha, derim, olsa da olmaz.
Belki, diyorum, gazeteci olmuştur şimdi.
Bir sokak röportajına bağladım umudumu.
Belki, diyorum, editördür bir dergide,
Ona yazdığım bir şiiri onaylar yayınlansın diye.
Belki, diyorum, evlenmiştir.
Hayat bu ya,
Ölmüştür, diyorum, belki de.
Toplu taşımada şiir yazarken,
Kafamı kaldırırım göz göze geliriz, diyorum, belki.
Çok suskunsun, diyorlar,
Askerlik mi değiştirdi seni böyle?
Belki, diyorum,
Belki de değil.
