Ben bugün şiirlerim ile gömüldüm sevgilim.
Ne sen yanımdaydın, ne de dost bildiklerim.
Bir başıma gözlerimi kapadım bu dünyaya, son kez.
Eskimiş kağıtlar bana eşlik etti, tozlu şiirler ve ölmüş yazarlar.
Ben de öldüm sevgilim, sen eşlik etmedin bana.
Yaşa uzunca, gönlünce ve saçlarının izin verdiği kadar.
Kemiklerim toprak ile bir olduğu zaman gel mezarıma.
Ellerini açıp dua et göklere, ama ben toprağın altındayım.
Bir çiçek dik tam mezar taşımın altına, diğerleri kıskansın.
Kalabalık olmasın sevgilim, senin ellerin olsun sadece.
Gelmesen de canın sağ olsun, yalnız doğup yalnız ölür insan.
Neticede ben çoktan delirmiş bir adamım, öyle değil mi?
Bir kuş konsun mezarıma, üzerime düşen dalları yuvasına taşısın.
Zamanla toprakla bir olsun mezarım, üzerinde canlılar yaşasın.
Dirimizin bir faydası olmadı, bari ölümüzün olsun bu dünyaya.
Sen yine de sakın unutma, ben bugün sadece gömüldüm.
Doğduğum anda öldüm.
