Karman çorman bir kişi taşıyorum içimde

Sarsılmaz duvarları yumruklamaktan

yaralar izler çıkmış elinde

Yüzünde neşeden neşeye tuttuğu

bilmem kaç yılın sultanı

geldiğinde boş bir güven mahyası taşıyan insanlara

sonra yerini hayal kırıklıklarına bırakan

yani ne olursa olsun

bitmeyen tükenmeyen bir gülümseme orucu

bu dünyanın fazlalığını taşımaktan yorgun

belki kendi yorgunluğu bu dünyaya fazla

ne istiyor adalet mi intikam mı güzellik mi

yoksa hepsinden ayrı

hepsinden farklı

bir dünya mı düşlüyor hepsinden başka

nefesim yettiğince taşıdığım kişi içimde

ben ne benim ne içimdeki

nefsim tükenmedikçe

ya bu dünyanın güzelliğine hayranım

ya kendi içimdeki kişiye

boyu boyuna mezarım