Yaşamak deyiminin özgür mahpusluğu kalbimi deşiyor

Zindanlara vurulmuş bir kalp var içimde

Güncelerimin altını üstüne getiriyor 

O söz ki mahcup ediyor beni gülün diken olduğu duvarlara 

O söz ki bir kapı açamıyor çatlaklarımın ardında 


Geçmiş "-miş" demekle bitmiyor

Gel demekle gelmiyor beklenen

Şimdi geride o güzel günler kaldı 

Yarın olsun da hatırlarız denilen 

Şimdi diyorum şimdi 

Ama hep geçmişte gelmeyende akıl ve kalp

Bir kalp atımlık sürede hayat duruyor

Bir kalp atımlık sürede hayat başlıyor 

Kifayetsiz kelimeler arasında uçup gidiyor zaman 


Ömür ki pişmanlıklar köprüsü 

Ömür ki gönül törpüsü

Şu keşkelerim hiç bitmiyor

Hiç bitmiyor gönül kırgınlıklarım 

Yetişkin bedenimde ürkek bir çocuk kalbi taşımaktan yoruluyor ruhum 

Ruhum, ruhum ki paramparça bir camdan ev 

Ne kadar toplasan da bir araya gelmiyor

Ruhum, ruhum kırgın, kızgın, öfkeli insanlara 

Ruhum yıkık dökük

Toplayamıyorum 


Bir nefes üfleyişle dökülüyor kalanları omuzlarımdan acılarımın

Bir nefes alışla doluyor kalbime umutlar 

Umutlar diyorum da ziyan olur bu devirde umutlar

İnsanın ah deyişinde bile bir hüzün var

Umutsuz ev olmuyor 

Evsiz insan 

Kalakalıyorum o an sokak ortasında 

Bir başıma 

Yoktur naaşımı kaldıracak ortadan 

Yoktur toprak altına atan o yetim kalbi

İnsanlar çiğneyip çiğneyip geçiyor sokak ortasından 

Ayaklarının altında ezilen nedir bakmadan