İnanç, her neye olursa olsun anlamını yitirdi. Demek böyle bir şey zihnen kopuş. Bana savrulan önemli önemsiz cümlelerin arasından küçük manevralarla kurtulup hızla uzaklaşıyorum. Daha kendimle münakaşam bitmemişken hiçbir cümlemin altına bu benimdir yazamıyorken kalkıp kimselere bu benim için böyledir diyemem.
Hadi diyelim kendimi başaramadım. İnsanın fikri olmaz mı? İnsan fikir dediği şeyi olgunlaştırırken soru sormuyorsa, sadece aklına geleni söylemiştir. Soru soruyorsa da yeni bir soru sorulacak cevap edinmiştir. Yalnız kalmadan perdeler kalkmıyor ne yazık ki. Hayatı var eden ilişkilerdir, demek suya haksızlık olur. Ama birileri olmadan o sudan kesilmek neye haksızlık olur? Yarın olsa ben ertesi günü merak edeceğim.
Önem de anlamını yitiriyor yavaş yavaş. Allah aşkına nedir önemli olan? Nereye vardırabiliriz ki sonuna gitmek için çabaya değsin. “Bunun için yaşıyorum!” Ne büyük söz değil mi? Zaman gerçeği sadece saatle ölçülmez. Öyle götürdükleri vardır ki hiç kimse aynı zamanda yaşadım diyemez.
