Rutubetli gönlümün duvarları
Kirişlerinden akıyor sevdam
damla damla.
Sirenler çalıyor ruhumda,
Kulaklarımı sağır edercesine.
Suskunluğun ağır,
Yokluğun kör bir kuyu.
Nasıl çıkabilirim buradan
Bulutları yok sayıp,
Gökleri unutup...
Tozlu raflardan silemiyorum bir seni.
Bunca kalabalığın ortasında,
Tek duymak istediğim, sesin.
Bunca kalabalığın ortasında
Gönlüm yalnızlıklar ülkesi.
Bir zamanlar koşar adım yürüdüğüm sokaklar,
Şimdilerde korkularımın başkenti.
Bir hayli özledim evimi.
Evim, gök mavisi gözlerin,
Güneşvari gülüşlerin,
Ruhumu dinginleştiren sesin.
Artık bilemiyorum, bir gün gelecek misin?
Gülecek misin gönlümün kıyılarına?
Beni bu kör kuyudan kurtarıp
Baharı geri getirecek misin gönlüme?
Bilemiyorum…
