Vaktiyle bir kıştı elinden tuttuğum tüm günlerim
Soğuğu parmaklarıma işlemiş bir sevdada
Bir başıma üşüyordum.
İçimde tükenen donuk yazgıda
Çatlayarak ilerleyen bir yanılgıydı her şey
Ve deliliğin ortasında kendi ruhumu görüyordum.
Bir sevi eritecekti üstümdeki tüm karları
Öyle ki titrek gözlerimde buğulanırdı hislerim
Gördüklerimi bildiklerim sanıyordum.
Nisan, mayıs derken yazın dolandığı bu şehirde
Kimsesiz sıcaklar yanımdan geçip giderken
Yalnız birisinin bana değmesini bekliyordum.
Aklımı keskin bir bıçakla kesen geçmişim
Taptaze bir ormanın ıssız sokaklarında
Birkaç şiire odun olabilir diyordum.
Beni üşüteni de tenimi yakanı da
Eskimesini istediğim ve eskimesinden korktuğum
Kimselerin bilmeyeceği bu şiirlerde saklıyordum.
Ve hiç olmamışsam, hiç büyümemişsem
Tenimden sızan bu sular akmamışsa bir gün oluk oluk
diye, içimde kendime birkaç güneş büyütüyordum…
