Dünyanın yüz karasıyız biz.
Aldanmış çocukluğum ve gün görmemiş gençliğim,
Biz ikimiz, tükenmişliğin bekçileriyiz.
Biri fedakarlık, yorgunluk ve hayallerle tüketti kendini
Diğeri umarsızlık, tükenmişlik ve çaresizlikle tüketmekte...
Kimin lanetiyim ben, niye varım ve niye yok olmaktayım, bilmem.
Bildiğim şudur ki, her insanın hayatına dokunabilmekti tek gayem.
Ufukta var mıdır mutluluk, göreceğim güzel günler var mıdır, bilmem.
Bildiğim şudur ki, yaşam bir ilmik oldu boynuma.
Yıllarca umut ektim, acı biçtim,
Bundan gayrı bu beden yüktür benim için.
Kaç karanlık gece aydınlığa kavuştu, kaç ana kavuştu yavrusuna, bilmem.
Bildiğim şudur ki, garibin dünyası hiç aydınlanmadı ve yakarışlarım ana bildiğimden ayrı düşmekten yanaydı.
Bir ölüm paklar beni, bilirim bunu.
Bilirim ama bunca yükle ben onu da beceremem..
