Bakıyorum gökyüzüne, karanlık bugünlerde
Bakıyorum gündüzleri yukarıya
Sabah olan tek şey saatler yalnızca
Bakıyorum ayın olduğu tarafa
Göremiyorum yansıyan bir ışık
Göremiyorum aydınlığı semada
Yalnızca karanlığı görüyorum
Ve
Sessizliği duyuyorum
Sessizliğin çığlıklarını duyuyorum kafamda ben
O kadar karanlık ki göremiyorum bulutları bile
Rüyalarımda aştığım o bulutları
Yıldız tozlarından oluşmuş küçük küçük adaları hayallerimdeki
Bakıyorum gökyüzünden,
yeryüzüne
Işığımı görüyorum, o karanlıktan bana uzanan
Bir çift göz görüyorum, hapseden tüm aydınlığı gözlerinde
Kapkaranlık bulutlardan sızıyor parıltısı
Erişiyor gözlerime aydınlığı
Uzanıyorum ben semalardan, topraklara
Yıldızlardan, kayalara ve bulutlardan denizlere doğru
Geçmişteki hayalim bekliyor beni derinlerde
En derinlerde, en diplerde
Oradan bakıyor en uzağa, en yükseğe
Erişilmez duygularımın sonsuzluğuna
Küçük bir çocuğun hayal ettiği dünyalara
Sevgisiz bir hayatın getirdiği narinliğe ve aynı zamanda da felaketlere
İhtişam dolu bir geleceğe belki de acımasız bir sona bakıyor o güzel gözler
Parıldıyor yeryüzünden, gökyüzüne
Hapsediyor beni eşsizliğine
Hapsediyor beni görkemine...
-Evren Mustafa
