Pencerelere gün yanaşıyor bir daha

bazı evler elbet es geçilir


bir bebek daha doğuyor elleri yumuk

kimse bilmez anneler suçlu olabilir


bir kez daha varoluşu çekiyoruz içimize

ciğerlerde günden güne ağırlık sezilir


evlerin ışıkları yalancıdır daima

çocukların korkuları da karanlık değildir


çiçeklere mi batmış dikenlerimiz?

ellerimizin kızıllığı nereden gelir?


bir çiçek daha koparmışız güneşe doymamış

bir kez daha toprak ananın bağrı incinir


ezici bir gürültüdür çarkların dönüşü

eziyor aşağıdan duyanları bir bir


bir daha susamıştır gözlerimiz özgürlüğe

gözlerimiz figürlerin hapsinde gezinir