Uyandım, yıllar sürdü bu uyanışım
Neydi kaderime razı gelmeden ayak direten bu ruh
De ki kazanacağın belaydı ve diyin ki yaşamak sana değildi
Verayı bırakmıyordu kalbim.
Plasebo olmaz artık doktor. Yenmeliyim.
Vera bırakmıyordu ruhumu. Ve senle olmazdık.
Sabah ezanı uyutuyordu
İşte buydu aşkın tanımı, yalnız ben...
yalnız ben değildim ya kaçıran her doğruyu.
Nikbin sabahlara demeyi abim öğretti, sanki her güne güzel başlardı ya.
Abim bu ruhumun fiyakasıydı. Ve aşk derdi, "de ki senin için dağları delerim". Delmedi.
"Kazanmak yok" derdi, halbuki albayım da deseydi anlamazdım ki.
İşte böyle bir ruhtu, turgor gibi
Kalbimin üstü yaralarla doluydu.
Demek ki altta bir parça da olsa vardı.
Benimde bir kalbim var.
Teşekkürler, hatırlattığın için.
Şimdi İzmir ne güzeldir, yapılacak ne güzelliklerim vardı hayatımda.
Ben ki kötü yaşama korkusuyla yapmayacaktım hiçbirini.
Herkesin inandığı bir şeyler vardı benimki de dışardaki dünyaydı.
Selamlar yenilmiş acılara,
Daha da kaçırmamalıydım kendimden kendimi.
Ürkeklik uzak dursun benden, bu mektupların sonuydu.
Kendine Özel'den bakma. Denk gelmeyeliyim bir kez daha, boydu ve ben boğuldum.
