Başlayalım mı? Başlayalım.

Tanrı'nın açtığı filmde bir kız var.

Bazı yiyecekleri yemiyor ve

ruhunu kıvırcık kullanmayı seviyor.

Gün gibi bir kız.

Biliyorum Tanrı bu filmi minnet duygum güçlensin diye açtı.

Film ilerledikçe daha çok seviyorum

bu kızı.

Ondan, ellerini direksiyona koymadan hayatın nasıl sürüleceğini öğreniyorum.

Tanrı omzumu dürtüp soruyor:

"Sıkıldın mı?"

Gülüp devam ediyorum.

Bir hâli var bu kızın, ona bayılıyorum.

Öfkesini çantasına koyup her yere taşıyor.

Kendiyle konuşmayı en az

duvarlarla konuşmak kadar sıkıcı buluyor.

Çok önemsemekle her şeyi boş vermek arasında olduğunu görüyorum.

Cebindeki son iyi niyetle pamuk şeker almış, onun da gerçek pamuktan yapılmadığına üzülmüş biri var karşımızda.

Bakın bunlar yüksek mutsuzluklardır,

yani durum ciddi.

Aslında o kadar da güzel bir film değil bu.

Hatta bazı sahneler var ki,

görüntü yönetmenini ağlatacak cinsten.

Ama bakmaya alışıyoruz bir kere, o yüzden devam ediyoruz.

Kızımız genç, kızımız deli dolu.

Bu da bana motivasyon veriyor.

Gün gibi kızımızın, her günün sonunda

yarına inancı olacak mı diye umutlanıyorum ama olmuyor.

Bir süre sonra buna da alışıyorum.

Onu izlerken beklemeyi öğreniyorum.

İlaç dolaplarıyla eskisinden daha samimi oluyor ve onları anlıyorum.

Onu seviyorum.

Zamanla birbirimize benzemeye başlıyoruz.

Ben onun gibi düşünmeye başlıyorum.

O benim gibi hayata olan hırsını

hiçbir şey yapmayıp yudum yudum su içerek çıkarıyor.

Artık sürekli onu arar hâle geliyorum.

"Her şey dahil hayat" rezervasyonlarımı iki kişilik yaptırıyorum.

Film akıyor ama bir yerden sonrası

bende yok.

İşte tam o ara kendi horultuma uyanıyorum.

Film bitmiş.

Tanrı'ya "Filmin sonu ne oldu?" diyorum.

Gülüp devam ediyor.

"E film sen oldun." diyor.

Başımı çevirince, odanın köşesinde kahve kaynatan bizim kızı görüyorum.

Şu bizim kızı,

gün gibi kızı,

uyuyakalınca üstümü örten kızı.

Birkaç saniyedir içimde tuttuğum nefesi veriyorum.

Nefesimin bittiği yerde gün başlıyor.

Kızın ismi zihnimin fonunda beliriyor.

Ben artık bu ismi, yeniden doğsam da unutmam.