Düşüncenin harflerinden düş de çıkar şen de

ve düşen kimlerdir

dünya aczin en zarif anlamına gelip

bana çarparak birikti, durdu önümde

keskin tabiatların vesikası şiir ve şer,

bir şey anlamak imkanı bırakmadı bende

günbegün incelip koptu bütün ilgiler


hiçbir şey bana tükenmekten,

sonlardan daha yakın değilken tanıdım

ıstırap verici bir coğrafyanın insanı olmayı

ayrıldım her güneşten, her gözyaşından

başlangıç ve bitişi biraz kendimle anladım

küller ile sardım onulmaz denilen yaraları

ölüp cehennemleşti, bu şevk kokan mekan

sonrasında beni biraz her şeyden araladım


doğa ve insan

ve ne etik ne kayra

mesudiyet gibi meşhurdur ancak bozulmakla

her süslü kabuğun altında var zannedilen iyi,

çoktan çalınıp satılmış

her şey yitip gitmiş bir ilah karşılığında

şimdi çekiledurulsun bir zamanların hasreti

ihanetten başka ne yazılsın artık bu kör kuyuya


yazık, düşünselerdi

ne kadar düşseler de şen kalabilirlerdi

vazgeçişle kaplandım bunlar vesilesiyle

aklı ağlatır, çehremden akacak tebessüm

iç çekmenin her çeşidini barındıran şiir,

bütün bunlar karşısında ancak nihayeti bilir