Bir köşede oturur,
Kimse bilmez adını,
Deli derler, meczup,
Düşer aklına aniden,
Konuşur kendiyle,
Belki de gökyüzüyle.
Ayakkabısı delik,
Cebinde kuru ekmek,
Kimse sormaz, o da söylemez,
Dünya ağır gelir omzuna,
Ama gülümser yine de,
Belki de bizden daha çok şey bilir.
Bazen bağırır, bazen susar,
Kendi içinde bir şehir kurar,
Bizim duymadığımız seslerle,
O, hayatın öteki yüzünü görür.
