Merhaba BubiSanat ailesi...

İçimde kendimi bildim bileli öyle bir boşluk, öyle bir yalnızlık, öyle bir mutsuzluk var ki geçmiyor bu hissettiklerim. Ne yapsam, neyle uğraşsam bir türlü içimden atamadım şu karanlığı. Hani keşke bir ilaç olsa içsem de içim aydınlansa diyorum artık. Kendi karanlığımdan sıkıldım. Hem uğraşıp atmak istiyorum bu içimdeki karanlığı hem de o olmadan da olamıyorum. Sanki bütünleşti benimle.


Sonra Sait Faik'in kitabında okuduğum bir sözü geldi aklıma. "Yazmasam deli olacaktım." diyordu. Evet, tam olarak ben de öyle dedim. Önce günlük tuttum, döktüm içimi. Ama yine yalnızdım. Kendime çözüm olamadım. Şimdi bana, kimseye kendinden başka kimse yardımcı olamaz, diyenler olacaktır. Ama benim kendimden başka düşmanım yok, artık buna eminim. O yüzden beni benimle bırakmamak için buraya geldim. Hoş mu geldim bilemiyorum ama umarım kendime bu sefer hoş gelirim...