Merhaba...


Anlatmak isterdim,

Haykırmak isterdim,

Bana ait bütün dengesizlikleri.

Bana has beceriksizlikleri...

Ve kendini önemli hissetmenin,

Tutunmak olduğunu

Kırık bir dala


Nasıl biriyim ben?


Kendisiyle hiç tanışamamış birinin çığlıkları bunlar.

Merak etme "umut" terk edeli çok oldu buraları yani, umutlu yalanlar dinlemektense, umutsuz doğrular dinleyeceksin parça parça, bölük pörçük bir çocuktan.

Hepimiz kendimizi önemli hissetmek zorundayız, bunun için bizi biz yapan değersizliklere sımsıkı tutunmalıyız bir gün kayıp gideceğini bile bile.

Sunulan seçenekler vardı, hani, biz çiziyorduk "hayat" denen portreyi?

Nerede sonunu öğrenmek istediğimiz çıkmaz sokaklar?

Çizilmiş bir hayatı yaşıyoruz, ta ki yanana kadar kağıt, sonrası kalan külleri savurmak kadar kolay olsa gerek...