Bir yalanın ortasında ne bekleyebilirim ki
Yalnızlığın kıyısında kağıttan gemiler yüzdürürüm
Buruşuk kağıtlardan yamuk gemiler yüzmezler
Bir yalanın içine hapsolmuşken ne isteyebilirim
Kimsesizliğin hiçkimsesiyim
O koca boşluk içimde taşıdığım, benmişim meğer
Dışarıdaki o koca boşluk evrenmiş
Dünya yeni yalanlar söylemiyor bana
Eskimiş olanlar dar geliyor ruhuma
Gemiler bile dengede durmayı bilmeliler
Kime yakınacağım, kime suç bulacağım
Kendime sarılıp ağlayacağım
Yalnızlığa, yok edene kadar vuracağım
Saçlarım, bu yüz, bu donuk bakışlar, bu beden
Bana verilen, bu kader beni deviren
Ne zaman ayağa kalkacağım
