Elini zihnime daldırıyorsun
Zaten birinci dünya savaşından çıkmışken
Bir de aşk ekliyorsun acıma.
Umutsuz çocuk ağlamaları geliyor eline
İçinden çıkılmaz duygu odaları
Var olan her şey evrim geçirmiş sanki
Bir an donakalıyorsun
Benim zihnim senin aynanmış
Kendini benimle tamamlıyormuşsun.
Sonra bir deprem yaratıyorsun
Kalbime doğru inen bir korku yaratıyorsun
Ve sen gülerken ben yeni baştan yıkılıyorum.
