“ellerim kanlı bıçaklı,
yüzüm özgürlüğüne hasret kalmış”
bu dünyada hepimiz insandık
kardeştik ya hani
bir şiirde buluşurdu yüreklerimiz
bir teknede tutuşurdu ellerimiz
hani insandık ya biz
kardeştik, öyle zannederdim
o bir kıtır sözmüş nihayetinde
sihrine inandığımız
“tanrıʼm, namusumu kirletmemeli
bu nursuz yaratığın elleri”
kardeş olsaydı insan insana
vahşi bir hayvandan bile daha feci
saldırır mıydı o canavar bana
ve olsaydı kardeş insanlar
o bıçağı saplar mıydım yine
aynı canavarın karakterine?
“namusumu değil, aklımı yitireceğim
‘nasıl bir dünyada yaşıyoruz’ sualiyle
her gün biraz daha öleceğim”
