Sıralanmış bir akış içinde her şey
Ufalarak sonsuza uzanıyor
Minik bir değişikliğe dair umut beslerken
Bir araba kazası beni buluyor
Bölünüp dağıtılmış düzenin içinde
Birbirinden bağımsız düzensizlikler var
Fark ediyorum
Fayanslar o kadar da düzgün kesilmemiş
Kaldırım taşları yalnız bir arada kalması için dizilmiş
Ve bir adam ölmüş, önemli biri
Televizyonda duyuyorum
Topluca ağlıyor insanlar
Sanki bir daha gülmeyecekmiş gibi
Bir yüz, solgun ve lekeli
Aynada görüyorum
Kendini değil aynayı değiştiriyor
Olması gereken buymuş gibi
Ve biri daha var
Hissediyorum
Kazadan ve gözyaşından uzakta
Yıllardır ayna görmemiş gibi
Kendi gölgesini kendisi çiziyor
Çıkarıyor insan kisvesini
