Bir masa, dağılmış dosyalar ve bitmeyen evraklar... Uzun süredir boşaltılmamış çöp... Sanki sahibi ölmüştü de öylece bırakılmıştı,onun hatırasına karşılık. Öyle değildi. Sahibi her gün otururdu çalışma masasına. İş arkadaşları biten dosyaları alır ve yerine yenisini koyardı.Tek yaşam belirtisi buydu... Onun dışında su bile içmeyi unutur, öğle arasına çıkmazdı bile fakat işler de aksine bitmezdi. Her gün dağ gibi olur ve katlanarak atardı. Patron işte görsün diye geldiği o kadar belliydi ki. Mutsuzluk, umutsuzluk başka duygu bilmez olmuştu. Bazen gereksiz bir tebessüm kondururdu çehresine.Sanki diğer herkes onu çok önemsiyor gibi... Gülümsemese de değişmeyecektii kimsenin ona tavrı, herkes kendi derdindeydi. Kimse kimseyi dinleyemez olmuştu, belki de bu yüzdendi bu kadar mutsuzluk. Belki de o dahil herkes farkındaydı ortak acı olmadıkça kimse kimseyi dinlemez ve anlamazdı.. O buna inanıyordu, bu yüzden içindekini dökemiyordu. Kuruyup kalmıştı, günbegün kararıyordu. Tıpkı dosyasının siyah kapakları gibi onun da içi siyahlaşıyordu.
Birtakım durum öyküleri
Yayınlandı
Aybüke Erdoğdu
2024-03-24T22:17:55+03:00Teşekkür ederim 💫
Mustafa Direk
2024-03-24T19:44:01+03:00Harika bir içerik olmuş. Elinize sağlık
Mehmet Şahin
2024-01-21T13:40:09+03:00Bayıldım! 🧡
Aybüke Erdoğdu
2024-01-18T15:56:53+03:00Üstat falan ayıp oluyor 😂
Ayşenur Baş
2024-01-18T12:30:37+03:00Sürükleyici bir hikayenin güzel bir başlangıcı gibi..
Daha sık yazmanızı bekleriz üstat :)
Aybüke Erdoğdu
2024-01-18T01:54:01+03:00Çok teşekkür ederim. Bu güzel yorumunuz kalbime dokundu.Bilmiyorum bir devamı olur mu fakat bir karakter ve olay örgüsü çıkartmaya çalışacağım. Umarım içime sinecek bir şey çıkar da ortaya sizlerle paylaşırım.
Aybüke Erdoğdu
2024-01-18T01:22:50+03:00Akıbetini ben de bilmiyorum. Karakter bunları anlatamayacak kadar yorgun belki de. Bir gün devamını yazmayı ümit ederim de belki merakınız gideririm. Yorumunuz için teşekkür ederim.
Cucupi
2024-01-18T01:18:23+03:00Küçük bir tükenmişlik sendromu başlangıcı sezdim. Karakterin kendi dilinden yazılmış olsaydı, bunları ifade etmesinde bir umut bulurdum lakin gözlemci bakış açısı ile yazılmış olunca karaktere karşı acıma duygusu besleyerek ona sıkıca sarılmak ve akıbetini (umut ya da çaresizlik) merak etmek arasında kaldım.