Dönülmez artık eski günlere

Ne yaşadıysak öylece bitti

Eski bir rüzgar artık o günler

Yaralı bir kalbin son atımındayız şimdi


Üzgün bir piyano çalıyor geride

Mutluluk bir bina enkazında

Kursağımda bir heves kırıntısı

İnsan kendini de kandırabiliyormuş birkaç saniye


Bir hatırayla siliyorum yüzümü 

Nereye atsam adımımı başım yerde 

Gölgemi takip ediyorum bir başıma

Katıksız bir acı kalan geriye


Ellerim titriyor yatağın bir ucunda

Midemde ifade edilemez bir bulantı

Kulağımda ömrümün yarısından bir müzik

Geçse de bir gün izler silinmez biliyorum 


Kurtarılamaz olanın o dayanılmaz ağırlığı

Bir demir gibi düşen kalbe 

Senin değil, kimsenin değil bu gerçek

Bir yalan hepsinden ağır basıyor geceye


Bir yanılgı büyütüyorum kalbimde

Bir sürgünün tam ortasındayım

Elveda demek için artık çok geç

Bir damla büyütüyorum gözlerimde


Ağır ıslıklar taşıyorum içinde sırtımın

Düğüm düğüm bir boğaz bırakıyorum geride

Bir yok oluşun geri dönülemez acısı

Bir karar, bir veda, hüzünlü bir merhaba


Derinliğini bilmediğim bir denize atlıyorum

Herkesin yüzmeyi unuttuğu bir kıyıda 

Bir çaba çok yorucu geliyor

Keskin bir dalga sesi alıp götürüyor nefesimi


Ne söylesek bir kelime eksik kalıyor hep

Uçurumlar giriyor arasına kavuşmanın

Bir gözyaşı ağlıyor bir umuda inat

Bitti dediğin yerden başlıyor hüzün.