Biz bu yeryüzünün

Yüreği yanmış

Bir yanı eksik kalmış

Yarım kalmış yarısıyız


Eksik kalınca nasıl yaşar ki insan

Nasıl uyur... 

Uyuyamamışsa nasıl uyanır

Nasıl acıkır...

Acıkmamışsa nasıl doyurur karnını


Yüzü solgun olur biz yarım kalanların

Gözlerimiz gülmeyi çoktan unutmuştur

Ellerimiz tutmayı

Çoktan...

Kalkmayı unutmuşuzdur

Yürümeyi, koşmayı, düşmeyi unutmuşuzdur 

Kulaklarımız güzel şeyler duymayı unutmuştur

Heyecanlı, canlı müzikleri silmişizdir aklımızdan

Bir bizi anlatan sözlerin olduğu türküler yer etmiştir

Zihnimizde, dilimizde, nefesimizde, parmaklarımızda...

Bir de umut türkülerinden kırıntılar dökülmüştür üzerimize


Bizler

Kederimizi sırtımıza yük edip

Umudumuzu keselere doldurmuş, ceplerimize pay edip

Yollara çıkarız her sabah

Bir umuda karşılık bir ömür harcarız

Kimi zaman rampalar denk gelmiş yolumuza

Yükümüze yük katmışız

Kimi zaman taşlara takılmış, düşmüş

Keselerimizi kaybetmişiz


Bu dengesiz terazide

Her yeni gündeki ilk adımımızda

Bir umut bağlamışız günümüze

Her sendeleyip düşüşümüzde

Bir ömür kaybetmişiz

Bundan unutmuşuz

Yürümeyi

Koşmayı

Düşmeyi...


Her ömür kaybedişimizde

Sıradaki ömrümüze somurtmuşuz

Gözlerimize gülmeyi

Böyle böyle unutturmuşuz.