Ben bir şairim, yaşım neredeyse yirmi dört,
Aylak aylak gezerim, gözüm neredeyse kör,
Görmem önümü, takılırım taşlara,
Benim aklım hep taşın altında.
Esmer tenim, bilmem nedir önemi,
Hâlâ merak ediyorum tadını gitmenin,
Ben şairim ya, aklım bir karış havada,
Yerde durunca, başımız göğe ermedi ya.
Yakıştırmaların dışında bir yerdeyim,
İnsan olduğum için belli değil kaderim,
Ağacı okşar, bulutlara takılır gözlerim,
Bu benim var olduğumu gösterme biçimim.
Ben de aşık olurum, ben de ağlarım,
Bütün hisleri yaşamadan ölmektir kaygım,
Ben de insanım, yanımda birini ararım,
Çelişkiye bakın ki, yalnızlığa alıştım.
Kendimi sanmam bir bok, hep küçümserim,
Bu güne kadar bunun acısını çok çektim,
Geçenlerde gerçekten yaşadığımı hissettim,
Seni kaybetme korkusuyla, hoş geldin sevgili.
Ey insanlar, aranıza almayın beni, bizi,
Ben ihtiyacım olanı alıp giderim,
Anlatın yeter ki zevkle dinlerim,
İşte bu, benim var olma biçimim.
