Buradan gidenler oldu.
İsmimi hatırlayanlar oldu unutanlar da.
Şiirlere boğdum hislerimi.
Zihnim yüzümü unutanlarla dolu.
Kar tuttu bahçemizi.
Papatyalar vedalarını bıraktı sonbaharda.
Gülüşün artık ısıtmıyor içimi,
Erimiyor buzları gök mavi gözlerinin karşısında.
Oysa gülüşün yakardı içimi.
İçimden çıkıp içine işleyen şiirlerimin,
Hevesi kursağında takılı.
Oysa güneşten daha parlak olana takılırdı gözlerim.
Ve gözlerimin her baktığı yerde seni görmesi az değil.
Yok oldu sokağımın göğe açılan penceresi.
Güneş dondu bir sabah aniden.
Bulutlar eşlik etti ona,
Yıldızlar döküldü birer birer saçlarından.
Sonsuzluğa attığın bitirdi içimdeki savaşı.
Sonrası yangın.
Sonrası;
Sonrası karanlık...
