suskunluk bedenimi yavaş yavaş ele geçiriyor
konuşacak tek kelime yok içimde
bağıracak, haykıracak, dillenecek
tek his yok.
yalnız ağlamak geliyor içimden
gitmek istiyorum
nereye varacağımı bilmeden gitmek istiyorum
kafamı denizlere
sırtımı yıldızlara yaslayıp gitmek istiyorum.
senin bilmediğin, bilemeyeceğin bir yerdeyim artık
burnunun dibi kadar yakın
rüyalarının ulaşamayacağı kadar uzaktayım.
koşarak gelmedim yetişme diye
sadece nefessizim artık
sadece ölüyüm.
SAYE
2020-07-21T23:39:47+03:00değerli fikrinizi paylaştığınız için teşekkür ederim. söylediklerinizi düşündüm ve değerlendirdim sanırım haklısınız, ama o an hislerimi dolandırmadan lafı uzatmadan yazmak istemişim galiba bu da hızlandırmış yazıyı.
samed
2020-07-20T22:55:17+03:00merhaba, şiirinizi bizlerle paylaştığınız için teşekkürler. şiirinizin başlangıç kıtasını sevdim. fakat ikinci benti okurken yarattığınız "gitmek isteme" fiili, ben de gitmek istediğiniz halde gidemeyeceğiniz hissi uyandırdı. son bentte o gitme isteğini gerçekleştirmiş olmanız, "her şey neden bu kadar hızlı gelişti?" sorusunu sordurdu. belki bir kıta ya da bent daha uzatılabilirdi. sevgiler