Hüzün yağmurlarının ıslattığı,
Cansız, ruhu olmayan ölü bir şehrin
Yalnızlık kokan sokaklarında,
Kimsesiz, biçare düşmüş,
Sessizce bir köşede acılarıyla kıvranan,
Soğuktan üşüyen
Üşüdükçe umudunu giyinen,
Ruhunda açılan yaralarına
"Belki bir gün ben de mutlu olurum."
Hayalini yama yapan,
Susturamadığı sadece kendisinin duyduğu çığlıkları
Diline dolayıp bir türkü edasıyla mırıldanan,
Yüreğini toprağa gömen,
Gözyaşlarıyla çamurlaşan toprağa
Sevilmeyişinin ağıtını yazan,
Bitkin, yılgın, itilmiş, kakılmış
Karaya bulanmış kaderi her defasında tokat gibi çarpan.
Üstü başı çaresizlik renginde
Elleri ayakları en çok da yüreği kara urganla bağlanan
Bir türlü ayağa kalkamayan
Dertlerinin içinden aydınlığa kavuşturacak
Derman arayan bir kadınım ben...
07:12:2021
