Aslında kimsenin bilmediği duygular vardı içimde.
Kaybetmişliğin vermiş olduğu,
Her an cana kıyma duygusu.
Yalnızdım, bilhassa çevremdeki kalabalıktan.
Yüzümdeki zoraki tebessüm,
Mutlu olduğuma yoruluyordu oysa.
Fakat çektiğim acıların,
Tarifi bile olamazdı anlatmakla.
Haykırmak istiyordum yalnızlığıma,
Ama onu bile beceremiyordum tam anlamıyla.
Ağlamak bir çözüm müydü?
Yoksa tebessümle üstünü örttüğüm bir can çekiş mi?
Heyecanını yitirmişti hayatım son zamanlarda.
Günden güne kötülüğe boğulurken,
Daha dün iyiliği arıyordum, yolun başında.
Çaresizlik, kor misali alev alev yüreğimde,
Kimsesizlik, paramparça benliğimde.
Çıkar yollar tamamen seninle örtüşüyordu,
Oysa sen de terk etmiştin beni kimsesizliğe.
