Yitip giden ömrün karanlık bahçeleri. Kurumuş kiraz ağaçları, dalları kendine yük. Umarsız hayaller kurardım, bir tutamak olurum derdim ömrü yitip gitmişlere. Takatim gönlümden bitmiş, zihnimde hayallerin kalıntıları… Lime lime olmuş avuçlarımda kurumuş kan pıhtıları. Sahi bir zamanlar yaşamış mıydım? Yaşamak ve yaşatmak… Anımsayamayacak kadar uzağındayım. Ölü bir ruh nasıl var olursa hayatın içinde o kadar var oluyorum. Yorgunluğumun başını okşayan ellerim yok artık. Parçalanmış bir bütünü andırıyor avuç içlerim. Hala cılız bir dal parçasını tutmaya çalışıyorum, değersiz gördüğünüz bu parça, ölü bir ruhu yaşamın içinde tutuyor. Anlamaktan yorulmuş, anlaşılmamaktan çürümüş bir ruhu…
