betondan evler çelikten zihinler çağı bu.
konuşamadıklarımızla sıklaşıyor dünya malı.
doğduğunda tükürüyorsun zihnindeki donuk inançları.
ama hala utançla raks ediyor mezarlık taşları.
kanın kokusu yapraklarda tazelenirken,
düşünce öpüp kokluyor asfalt dizlerinden.
öyle bir zihin bu,
sanki katı bir demirden!
aşağılık insanoğlu, ne istedi benden?
etrafımdaki insan tomurcukları dört nala koşarken,
yakalarımdan damlıyor mürekkep kanı.
kandırmıyor seni cinayet saati.
göğsümde birikmiş hain yağmur dalgaları,
bir yangın telaşındaki sağnaklar, bilmeden bir cinayet işliyorlar.
gözyaşlarımı içime akıtarak.
içimdeki katili besliyorlar.
