Birçok çocuk sever,

Yüz kilo dondurmayı,

Kimi çocuk aya zıplamayı...

Bazısı sever tek eliyle döndürmeyi,

Dönme dolapları.

Kimi çocuk herkesten güçlü babayı...

Tabii her çocuk pastayı.

Her zaman anlarsınız,

Çocuk olduğunu...

İki kelime öğrenir,

Başını kaldırıp güler ve der ki,

Adam yap beni. 


Kimi çocuğun içinde ise üç büyük adam yaşar, 

Bir yetim,

İki öksüz, 

Üç yoksul...

Kimi besler üç adamı içinde, 

Okşanmayınca başı, 

Doymayınca karnı, 

Ve öpmeyince cici anne... 

Tanırsınız, her zaman görürsünüz...

Gökdelenlerin önünde simit satar, 

Ya da yetimhanede,

Veya bir sokak köpeğine yaslanıp uyumuştur...

Eliniz sıcak cebinize gider,

Düşünceli ve şevkatli...

Ama yoktur cebinizde,

Gel, koynumda yat...

Veya üç beş "Annem olur musun?"

Büyüdükçe büyür içlerindeki adam,

Bakışları adam olur, 

Kimsesizlikleri gökdelen...

Umutları yetimhane...

Bir tek başlarını okşadığında anlarsınız çocuk olduklarını, 

Eğilir öne usulca... 

Ve hiç konuşmadan derler ki,

Ben büyüdüm,

Çocuk yap beni...