Dünyanın yükü ağır kaldı senin küçücük kollarında.
Oyun oynarken düştün diye kanamalıydı dizlerin,
Kitaplar olmalıydı yükün,
Okul yollarını ezbere bilmeliydi ayakların...
Sen anlamazdın, anlatamazdın.
Yaşın küçüktü çünkü,
Boyun kısaydı...
O kadar küçüktün ki hiçbir göz görmedi seni.
Oysa sen uzayacaktın bir filiz gibi.
Yaşanacak güzel günlerin vardı önünde.
Yaşıtların gibi olmalıydın sen:
YAŞAMALIYDIN.
Kim suçlu?
Bu bir kader mi?
