Çocuk ruhlu kalpler lazım sabaha,
Güneşin sıcaklığını ebediyete taşıyan!
Karanlık günlerin örtüsünü kaldıran,
Dünyayı yaşanılır kılan gülen gözler...
Çocuk ruhlu kalplerin masumluğu gerek yaşama,
Belki o zaman özgürce dolaşır bedenler doğada!
Ve umudun sesi yankılanır karanlık ufuklarda.
Denizler daha mavi aynı gökyüzünün sularında...
Çocuk ruhlu tebessüm suratlar lazım geceyi aydınlatmaya,
Büyüdükçe anbean kararan buz suratları yıkmaya,
Körelmiş zihniyetleri yaratıcılığıyla bir bir şaşırtmaya,
O zaman belki uyanır insanlar, insanlıkla yeni günlere doğmaya.
Çocuk ruhuyla bakan gözler lazım evrenin sonsuzluğuna,
Sen, ben, biz, o, onlar... Değil! İnsan olarak kalır tenin, sesin...
Çocuk ruhlu bedenler doğmalı dünyaya, dolmalı ufuklar!
Belki o zaman ölmez çocuklar kundakta, hayvanlar yıkımlarla,
Kadınlar ölmez çocuklarının haykırışlarında, çığlıklarında...
Belki o zaman insanlık yaşar Dünya denen kara toprak parçasında.
