eninde sonunda
insan, bazı şeyleri görmemek için erkenden çürümek istiyor, duygu hanım
bir çırpıda geçen 20 senemde
ağlayan bir bebeği susturmaya çalışır gibi didinip durmuş
hayatım
onurumu kırdı, kendi hayatımda bir başka evin yabancısı oldum
uyudum, yemek yedim, seviştim o evde
büyük adam olmak istedim hatta tıknaz bedenimle
çabam, hırsım, üşüdüğünde ceketimi verdiğim insanlara bile olan nefretim
ne uğrunaydı, duygu hanım?
kime kendimi kanıtlamak istiyordum veya kimden öcümü almak istiyordum?
kim bu aynadaki çarpık beden
ben miyim?
biliyorum! özür dilerim! sorular sorup kafanı şişirdim, bir cevap beklediğimden değil, duygu hanım, senden başka kimsem yok, dinlesin beni.
bu sorular öyle canımı yakıyor ki bedenimin aniden koca bir soru işaretine dönüşmesinden korkuyorum.
korkum, unutulmuş tüm insanları çürümüş bedenimden alır mı, duygu hanım?
yüzyıllar sonra birisi anarsa beni diye
Orhan Veli gibi yalnız ölmesin diye kimse
annem yalnız yemek yemesin diye
sen karanlıkta uyuma diye
şiirlerimin altına adım yazılsın diye.
Duygu Hanım'a Mektuplar II
01.10.2021
