İşte şimdi bir yolun sonu

ne zormuş bir yerde bir parçanı bırakıp, arkanı dönüp gitmek.

kaçtığım, ertelediğim bu son

şimdi içimde ölü bir çocukla

bu şehrin duvarları yok ama

üstüme geliyor bunca otobüs

bunca insan benim hakkımda konuşuyor

güneş bir tek bana doğmuyor sanki

üstümde koca bir,

ben şimdi ne yapacağım?


dışımda koca bir mont,

içimde koca bir boşluk

sağım solum yokluk


sanırım artık ben de bir depremzedeyim

benim de evim başıma yıkıldı

ben de kimsesiz kaldım bu koca şehirde


herkes anlamsız

her şey saçma

yemek yemek, ağlamak

sanki bütün dünyayı omuzuma yüklemişler

göğsümde kocaman bir delikle

hadi demişler,

yürü


oysa anne sen biliyor musun

benim bugün ayaklarımı kırdılar


sonsuz bir gökyüzünde

kendimi bir buluta hapsedip

sandım ki burası benim sığınağım

oysa benim sığınağım

başkasının eviymiş yıllardır


şimdi bunca ağırlıkla

bir de üstüne yaşanmışlıkla


en çok da senin yürüdüğün yollar

umarım hiçbir diken batmaz kalbine

umarım hiçbir sokak yokuş olmaz yüreğine


sen bunca çaresizlikle

kendine iyi bak güzel burunlum

sen bunca yoklukta hep tamamla kalbini

bir daha başka ateşlere düşme

bir daha başka birinin kalbine düşme ki

kalbimin atacak bir sebebi olsun.


seni çok sevmek zaten benim sonumdu.

seni çok güzel sevmek de umudum oldu.

iyi ki vardın,

o kalbinde yer bulan kalbime minnettarım.