çare aradıkça kayboluyorum ışık zerresinin bulunmadığı gölgeli deryalarda
içimdeki umut, geride tek iz bırakmadan terk etti beni
bu döngüden çıkamayacağım, biliyorum
usandım her seferinde en başta bulmaktan kendimi
bu başlangıç her defasında daha karanlık, daha derin
sanki kıyıya yüzüyor, yüzüyor ve yüzüyorum
ulaşmama ramak kalmışken bir ağırlık çöküyor ki ruhuma
yavaş yavaş, tekrardan dibe batıyorum
bunca zamanlık çabama rağmen
bir soluk alamadım henüz karadan
ciğerlerime karanlık sular dolmuş, arınamıyorum
bunca emek, bunca gayret tek bir soluk için
çünkü ne olursa olsun insanım ben
nefes almak en tabii ihtiyacım
kıyıya yüzerken mutlu olmam mı gerekir bu kısır döngüde, tıpkı sisifos gibi
ben yalnızca bitap düşmüş bir faniyim
nefes alabilmek uğruna en karanlık sularda çırpınıyorum
