Bu son ikaz,

Kendime ve yaşama.

Adım atamıyorum sonsuzluğa,

Bilinçsiz ve yetersizim.

Suretler arasında kaybolmaktan korkuyorum.

Ama kimseler yok etrafımda.

Sözleri ve notaları kapkara varaklara döküyorum.

Hayatımı sorguluyorum fotoğraf karelerinde,

Soruyorum sana ey bilge kişi,

Bilincin farkına varma, sükutun kendisi değil midir?

Hayat, içinde düşünce barındıran

Bir dizi fotoğraf karesi değil midir?


Ruhsal uyanış başlıyor en içimde.

Yüreğimdeki sessiz yara kabuk tutmuş.

Uyanıyorum.

Uyanıp çevremi gözlüyorum.

Kendime ördüğüm demir ağları yırtıp doğruluyorum.

Yağmur yakmakta,

Gözyaşlarım ilmek ilmek işlemekte ruhuma.

Kayıtsız ve hudutsuzca.


Bir kelebek, sıkı sıkıya sarılmış dağ başına,

Öleceğinden haberi yok.

Bu, hakikate bağlanmış bir intihar,

Tutup çarmıha gerseler, kimseler duymaz

Yaşamını İsa'ya bağışlamış bir kelebek,

Kozasını çatlatıp ölüme uçması bundan.