Sevgili Doğa,
Değer verdiğim, güvendiğim bir insanın bana açtığı yaralardan sonra, yüzyıllardır milyarlarca insanın sende açabileceği yarayı tahmin bile edemiyorum. Canın acıyor, öfkelisin ve artık kimseye inanmıyorsun. Doğal olarak tepkini de iklim değişikleriyle insanlara göstermek istiyorsun... Üzgünüm doğa... İnsanoğlu görmüyor. Sen yine de tepkini istediğin kadar göster. İnsanoğlu asla görmeyecek. Çünkü insanlar bencil. Çok üzgünüm ki ne hissettiğin onlar için hiçbir zaman önemli olmadı. Olmayacak da... Ama sana sözüm olsun doğa; öğrencilerim, yeni nesil bu insanlara benzemeyecek... Benzememesi için elimden gelen her şeyi yapacağım... Benim gibi bir sürü insan var, sayımız da artacak. Bu yüzden içini ferah tut. Yaralarını iyileştireceğiz diyemem, ama birlikte saracağız. Canını acıtanın canını acıtacağız. (Çünkü insanlar başka türlü anlamayacak.) O yüzden doğacığım, sen içini ferah tut, öfkeni kır. Seni sana geri vereceğiz. Yakında görüşmek üzere...
