Neyleyim senin gibi şehri ya Ankara!

Sokakların kusarken sızmış ayyaşları ruhuma

Bir fahişe kadar temiz ruhum, suskunum

Vertigo benliğimi sarar, susar annem

Bağırmaz bağırmakta olan sübyanlar

Bu da geçecek diyen babam

Devam eder hayata küfretmeye

Bense hayatın içinde yalnız bir şair

Küfürlerim sana değil hayat, yaşam dediğin nedir ki zaten

Biraz toprak at üstüme de nefesim kesilsin

Anlasın karıcıklarım ben neden öldüm

Fakat yaşamak, doğrulmuş köpekler içinde kedilere yem olmaktır

Evet evet, ölmektir yaşamak.