Dost ben ölmem

Kalıma sürülmüştür yüzümün karası

Büyütürüm çiçekleri çürürler

Avuturum çocukları

Bildiğim yollarda yürürler

Her aynada bir gözüm peyda kalmıştır

Her duvarda bir omzum mihman

Dost ben ölemem


Şehirleri örterim vakitlice

Gece derler uyurlar

Yazarım koyunu kurda, elimde

Gece derler ulurlar

Deli çayları gözlerim huruşundan

Aklımı emer yetimler tenhalarında

Ölüm umarım

Kesileyim isterim gökten bir kere

Kalırım gidenleri yolcu etmeye

Dost, azrail saklar yüzünü gözümden

Ben ölemem


Kan içerim büyük çanaklardan

Kan söyler kan susarım yoktur hemhalım

Çizilir göğsümden en yukarıya kadar yaşamak

Acıyla ayılırım her sarhoşluktan

Gitmeye meyledersin

Sen de gel dersin belki

Dost ben gelemem

Mahkumiyetim cavidandır burada

Ölemem