sanki hep var olacak gibiydi dünya
o henüz hayattayken hala
bir iz bırakmalı
biraz kurşun, biraz kanla
anbean soldu sonra sokaklar
insanlar açtı
kaçabilen hemen oradan kaçtı
tabii, elbet kalanlar da vardı
çocuklar topla oynamak yerine
üstünden geçen uçakları saydı
bir adam kaybettiği için bacağını
karısı artık onu sevmeyecek sandı
insanlar olanlara sağırdı
evet, işitmek zordu
gözlerse kördü
yanan evler desen ateşten bir kordu
askerler bulmasınlar diye saklandıkları yeri
bir anne kendi eliyle çocuğunu boğdu
atıldı kurşunlar
sokaklar kan revan
her yerdeydi adeta
zırhlı araçlar
ve kurşuna dizilmiş canlar
yaşadığının farkında değildi
şanslı olup hayatta olanlar
çünkü tecavüze uğruyordu kadınlar
dövülüyordu çocuklar
kim bilir
belki yumdular gözlerini
düşlediler sıcacık evlerini
ve hatta umdular
gözlerini açtığında
her şeyin biteceğini
fakat hiç bitmedi
dünya denen yer
artık koca bir cehennemdi
başarıya ulaştı sonunda adam,
dünyaya kazındı bir katliam
fakat kendisi de bilmiyordu,
kaçtı rakam?
oysa onun eseriydi sona eren binlerce yaşam
ve bir gün öldü o adam
tarihe yazıldı
kimisi ardından onu nefretle andı
kimisi de bağrına bastı
o adam dünyayı daha da çirkin yaptı
altı metre toprağın altında
artık rahattı
