Ele avuca sığmayan bir kadındım

Çiçek böceklerle kandırıldım

Meğer süsüymüşüm dönen dünyanın

Güce adanmış hayatlardan ötürü yıldım


Artık dünyaya sığmayan bir kadınım

Yere göğe sığmaz dedikleri kadar varmışım

Ya geceye ya kıyafetime çoğu suçlamaların

Ben yaşamak uğruna aldığım nefese darıldım


Canının peşinde koşturup duran kadınların

Parça parça kırıldığı o kırgın dalım

Yersiz insanların çağındayım

Yurdum da tam ortasıydı insanlığın


Dibin dibini sıyırmaktan aklımı kaçırdım

Lakin sonu gelmedi güneşsiz karanlıkların

Duyulmuyor kuyudan gelen sesi çığlığın

Çivisiz duvarlar ardında yıkıldım