Gökyüzü gri, yüreğim durgun,

Yorgun adımlarla geçerken gün.

İçimde bir hüzün, ağırlık gibi,

Mutsuzum, ruhum puslu bir sonbahar gibi.


Bakışlarımda kaybolan umutlar,

Sanki yıllardır süregelen bir karanlık.

Durgun sular gibi durmuş içimde zaman,

Yorgun düşmüş adımlar, yitik anıların izinde.


Gizli bir çaresizlik, dolanır etrafımda,

Sevda bahçeleri solmuş, renksiz kalmış.

Mutsuzluğun yükü, omuzlarımda ağır,

Kalbimde yankılanan melankoli, sessizlik kadar derin.


Belki bir gün, güneş doğar yeniden,

Durgun sular coşar, yorgun bedenler dinlenir.

Mutsuzluk perdesi kalkar belki de,

Ama şimdi içimde durgunum, yorgunum, mutsuzum.