Tekrar eden bir iyiliğin zorunlu kıldığı felaketi hissediyorum
Bir ışık yanıyor, kalp atışlarımı duyuyorum
Başım dönüyor, düşmemeliyim
Daha çok var eve varmama
Frenlediğim yokuşun sonuna kadar koşmak istiyorum
Ama çok yorgunum, düşmemeliyim
Duvarlara sürtünerek yürüyorum
Taşın sertliği, teninin sıcaklığı
Dudakları huzur üflüyor kulaklarıma
Her sokak başında bir çöp kokusu
Yüzümü buruşturmadım, esniyorum
Eve dönecek halim yok ama
İndiğim o yokuşu koşarak, bir kez daha görmek istiyorum
Huzur, eksik taşların yerini doldurmuyor
Düşmemeliyim
Fıskiyeler yekpare atışlarla selamlıyor geçişimi
Yine bir ışık, kalbim ağzımda
Düşmemeliyim
Ve düşlememeliyim onu
Yürürken böyle bir yolda
Diyorum ya düşmemeliyim
Daha çok var eve varmama
